Odkupieni swoje całe obiektywne dobro posiadają w Bogu. Bóg sam w sobie jest wielkim dobrem, do którego zostali przyprowadzeni poprzez odkupienie, aby je posiąść i radować się nim. On jest najwyższym dobrem i sumą wszelkiego dobra, które Chrystus nabył. Bóg jest dziedzictwem świętych; on jest działem ich dusz. Bóg jest ich majątkiem i skarbem, ich pokarmem, ich życiem, ich miejscem przebywania, ich ozdobą i diademem, oraz ich trwającą wiecznie czcią i chwałą. Nie mają w niebie nikogo jak tylko Boga; on jest wielkim dobrem, do którego odkupieni zostają przyjęci poprzez śmierć, a do którego zostaną podniesieni przy końcu świata. To Pan Bóg jest światłem niebiańskiego Jeruzalem oraz  „rzeką wody życia” i  „drzewem życia, które jest po pośrodku raju Bożego”. Chwalebne doskonałości i piękno Boga będzie tym co na zawsze będzie radować umysły świętych, a miłość Boga będzie ich niekończącą się ucztą. Odkupieni istotnie będą cieszyć się innymi rzeczami; będą cieszyć się aniołami, będą cieszyć się sobą nawzajem, jednakże to czym będą cieszyć się w aniołach czy w sobie nawzajem, czy w jakiejkolwiek rzeczy; wszystko, co przyniesie im rozkosz i szczęście, będzie tym, co będzie w nich widoczne będzie z Boga. 

Fragment zaczerpnięty z kazania ,,Bóg uwielbiony w ludzkiej zależności” wygłoszonego w Bostonie 8 lipca 1731 roku.