(Fragment książki: A. Begg, Brave by Faith: God-Sized Confidence in a Post-Christian World)

Może wydawać się dziwne, że Daniel i towarzyszący mu na wygnaniu młodzi Żydzi uznali złamanie swojej szczególnej diety za granicę nie do przekroczenia. Jednak w Starym Testamencie jednym ze znaków rozpoznawczych ludu Bożego były właśnie przepisy dotyczące tego, co wolno jeść i pić, a czego nie. Dobór pokarmu nie był pozbawiony głębszego sensu; stanowił zewnętrzny przejaw przekonania o tym, co to znaczy należeć do Boga. 

Ze względu na to, gdzie ci młodzieńcy przebywali, czym się zajmowali i jak ich nazywano, ostatnią nicią wiążącą ich z żydowskimi korzeniami i wiarą była dieta. Stąd Daniel stwierdził: „Mogę zrobić to i przyjąć tamto, lecz dalej się nie posunę. Postawiłem granicę; nie przekroczę jej, pozostaję przy swoim stanowisku”.

Zdecydowani, nie męczący

Nie możemy uznać Daniela i jego przyjaciół za prowokatorów będących nieustannym utrapieniem dla innych. Nie mylmy pobożności z byciem irytującym. Nie, Daniel cieszył się „przychylnością i życzliwością przełożonego służby dworskiej” (Dn 1:9) [1]. Później, gdy stanęli przed królem, okazali się zdecydowanie najmądrzejszymi i najbardziej przenikliwymi wśród uczniów, nawet w porównaniu z tymi pochodzącymi z babilońskiej elity. Byli inteligentni, atrakcyjni i pracowici. Słuchali uważnie, zjawiali się na czas, dobrze się uczyli. A jednak była granica, której nie chcieli przekroczyć. 

Posiadali zasady i byli zdecydowani się ich trzymać. Stąd zajęli takie, a nie inne stanowisko, ryzykując niezadowolenie króla (a konsekwencje tego bywały tragiczne). 

Kryzys ujawnia nasze wnętrze

Postanowienie tego rodzaju nie pojawia się znikąd, niczym kaprys. Nie przychodzi z dnia na dzień; nie znajdujemy go nagle w sobie, gdy stajemy przed wyzwaniem. Sytuacja kryzysowa ukazuje to, co znajduje się w naszym wnętrzu; nie kreuje, a jedynie ujawnia. Gdy tylko mężczyźni ci znaleźli się w jej obliczu, byli gotowi powiedzieć: „Nie, nie poddamy się”.

Historyczna, kulturowa i geograficzna odległość opisanych wydarzeń nie może sprawić, byśmy byli ślepi na wielkość tej decyzji.

Zastanówmy się, z jaką pokusą musieli mierzyć się wygnańcy. Mogli powiedzieć: „Jesteśmy daleko od Jerozolimy. Teraz jest inaczej. Czasy się zmieniły. Prąd jest zbyt silny, by stawiać mu opór, nie wynikłoby z tego nic dobrego. Jesteśmy teraz w Babilonie i musimy osiągnąć jak największy życiowy sukces w Babilonie. Rzeczy, przy których upierali się nasi ojcowie, nie znaczą naprawdę tak wiele, prawda?” (nie łudźmy się, że ten sposób myślenia spotkamy tylko w historii starożytnego Izraela; jest on żywy i ma się dobrze w każdym pokoleniu, również we współczesnym ewangelicznym, bądź ewangelickim chrześcijaństwie).

Daniel, Chananiasz, Miszael i Azariasz nie przyjęli takiej postawy. Martwa ryba płynie z prądem; w górę strumienia płynąć może tylko żywa. Oni zamierzali popłynąć pod prąd. Postawili granice, wiedzieli, gdzie te granice się znajdują i nie zamierzali ich przekraczać. 

Szukajmy sił w suwerenności Boga

Dlaczego ci czterej mężczyźni chcieli i potrafili trzymać się przyjętych zasad, będąc pod presją, jaką większość z nas może sobie tylko wyobrazić? Dzięki temu, co wiedzieli o Bogu.

W rozdziale otwierającym Księgę Daniela trzy razy czytamy, że Bóg coś „dał” („wydał”, „zjednał”) i te słowa są kluczowe dla jego zrozumienia. Bóg ma władzę. Ma władzę nad wielkimi wydarzeniami geopolitycznymi. Inwazja i zwycięstwo Babilończyków miały miejsce, ponieważ Bóg zapewnił Nabuchodonozorowi powodzenie. 

Ten sam Bóg, który zsyłał obfite błogosławieństwo w historii i życiu Judy, dał również zwycięstwo oblegającym. Bóg odpowiadał za wygnanie swojego ludu; Bóg odpowiadał za zniszczenie swojej świątyni. Nabuchodonozor przypisywał to wszystko sobie, lecz to Bóg sprawował nad tym kontrolę. Bóg ma władzę nad relacjami międzyludzkimi i wynikami indywidualnych działań.