Kiedy wspomina się o diable lub demonach, wówczas nieuchronnie pojawiają się obrazy i idee zaczerpnięte z popkultury i duchowości ludowej. Bez względu na to, czy wzmianka o Szatanie wywołuje w naszym umyśle rysunkowy wizerunek czerwonego potwora z widłami, czy też przystojnego, pochlebczego handlowca i tak wszyscy mamy o nim jakieś z góry przyjęte wyobrażenia. 

Chcemy w podejściu do każdego tematu opierać się na Biblii, a folklor otaczający osobę Szatana sprawia, że mamy jeszcze więcej powodów, by otworzyć nasze Biblie w celu rozeznania, kim jest diabeł oraz do czego zmierza zarówno on, jak i jego sługi. 

Skąd się wziął Szatan

Biblia nie mówi nam wszystkiego, co tylko chcielibyśmy wiedzieć na temat pochodzenia Szatana. Jednakże wyjawia ona, że diabeł to upadły anioł, który posiada wybitniejszą pozycję i moc niż wszyscy pozostali upadli aniołowie. Sam Jezus wyjawia, że widział „Szatana, który spadł z nieba jak błyskawica” (Łk 10:18) [1].

List Judy oraz 2 P 2:4 potwierdzają istnienie zbuntowanych aniołów. Obydwa teksty opisują te upadłe istoty, które Bóg trzyma „trzyma w ciemnościach do wielkiego dnia sądu, związanych nierozerwalnymi pętami” (Jud 6).

W Ez 28:11-19, prorok wypowiadając proroctwo przeciwko królowi Tyru, zarazem opisuje Szatana. W tym tekście opisano diabła jako istotę stworzoną (w. 13), na której była „pieczęć doskonałości” (w. 12), lecz którą Bóg po „zgrzeszeniu” (w. 16) z powodu pychy i zepsucia (w. 17).

Główna myśl tego fragmentu jest taka, że Diabeł jest upadłą i stworzoną istotą. Ten temat nadal spowija duża tajemnica, lecz musimy zadowolić się stopniem, do którego Bóg nam to objawił, bowiem rzeczy „zakryte” należą tylko do Niego (Pwt 29:28).

Narzędzia Szatana 

Znając historię Szatana, będziemy lepiej przygotowani do tego, aby zrozumieć jego obecną działalność. Ap 12:9 identyfikuje Szatana jako „zwodzącego cały świat”. On „przybiera postać anioła światłości” (2 Kor 11:14), oraz powiedziano, o niewierzących, że ich „umysły zaślepił bóg tego świata, tak że nie dostrzegają blasku Ewangelii chwały Chrystusa, który jest obrazem Boga” (2 Kor 4:4).

Jeśli chodzi o lud Bożych, to Szatan jest jego niezmordowanym oskarżycielem, który nie cofnie się przed niczym, byle nas potępić (Ap 12:10). W rzeczywistości greckie słowo diabeł znaczy „oszczerca”. „Od początku był on mordercą” oraz jest „ojcem kłamstwa” (J 8:44), a w jego naturze leży to by „ukraść, zabić i zniszczyć” (J 10:10).

W 1 P 5:8 wezwano ludzi wierzących, aby byli „trzeźwi” i „czuwali” ponieważ nasz „przeciwnik, diabeł, jak lew ryczący krąży i szuka, kogo pożreć”. Z powodu tego skrytego, złośliwego postępowania, św. Paweł ostrzega Koryntian, aby nie powstrzymywali się przed okazywaniem przebaczenia, aby „żeby nie uwiódł nas Szatan” (2 Kor 2:11, kursywa autora).

Biblia nie wypowiada się bardzo szczegółowo na temat dokładnego sposobu, w jaki diabeł i jego demony prowadzą swoje podstępne działania, lecz jest przynajmniej oczywiste, że takie zjawiska, jak niezgoda, złość, oszustwo, gorycz, kłamstwo, i wszelkiego rodzaju grzeszne obmowy są następstwem ich intryg.  

Czy chrześcijanin może zostać opętany?

Skoro diabeł i jego demony są tak brutalni i występni, to czy chrześcijanin może zostać opętany przez demona? Dowody biblijne najwyraźniej przemawiają za zdecydowanie przeczącą odpowiedzią na to pytanie. Chociaż nie powinniśmy lekceważyć podstępnych działań Szatana, to Pismo Święte zupełnie jasno pokazuje, że został on pokonany. 

Po pierwsze, i najważniejsze, diabeł nie ma władzy nad Panem Jezusem Chrystusem. Podczas swej ziemskiej służby, Jezus oświadczył: „władca tego świata będzie wyrzucony na zewnątrz” (J 12:31). Ta porażka miała miejsce na krzyżu, na którym Chrystus „rozbrajając zwierzchności i władze, wystawił je na pokaz, gdy przez Niego odniósł triumf nad nimi” (Kol 2:15). Apostoł Jan posuwa się w swoim stwierdzeniu tak daleko, że głosi, iż „Po to objawił się Syn Boga, aby zniszczyć dzieła diabła” (1 J 3:8).

Do tych wersetów możemy dodać słowa z Ef 1:20-21 o posadzeniu Chrystusa na tronie ponad demonicznymi mocami, także Hbr 2:14 o pokonaniu przez Niego tego, „który miał władzę nad śmiercią”, oraz o obietnicy z Listu do Rzymian 16:20, że szatan wkrótce zostanie zmiażdżony pod naszymi stopami. Świadectwo Nowego Testamentu jest zrozumiałe: diabeł to pokonany przeciwnik. W kosmicznej partii szachów rozegranej z Bogiem, diabeł już usłyszał „szach-mat”. 

Chociaż Chrystus i apostołowie w trakcie swojej służby wypędzali demony, to jednak nigdzie w Nowym Testamencie nie nakazano wierzącym, aby reagowali na działania Szatana i demonów przez wypędzanie ich. W rzeczywistości w 1 J 5:18 powiedziano nam, że „Zły nie może go tknąć”, „go” czyli żadnego spośród tych, którzy są „narodzeni z Boga”. Podobnie w 2 Tes 3:3 stwierdzono: „Wierny jest jednak Pan, który was umocni i zachowa od złego”. Kiedy zestawimy te teksty z wersetami oznaczającymi, że diabeł poniósł porażkę, to wydaje się niemożliwe, aby jakiś sługa Szatana mógł zamieszkać w „świątyni Ducha Świętego” (1 Kor 6:19) — to jest, w sercu człowieka wierzącego. 

Jak ludzie wierzący radzą sobie z diabłem?

Mimo, że diabeł nie potrafi w pełni wpłynąć na życie człowieka wierzącego, to jednak może on wywrzeć pewien wpływ, dlatego nie możemy mu dawać przystępu do naszego życia. Święty Paweł ostrzega świętych w Efezie: „Gniewajcie się, ale nie grzeszcie, niech słońce nie zachodzi nad waszym gniewem. Nie dawajcie miejsca diabłu” (Ef 4:26-27). Jest rzeczą oczywistą, że kiedy przejawiamy takie szatańskie cechy, jak złość, gorycz, podstęp i im podobne, wówczas otwieramy drzwi diabłu, który wtedy może nas dalej kusić do pójścia drogą grzechu. 

Zgodnie z zaleceniem św. Pawła, sam fakt, że możemy odrzucić grzech dowodzi, że nie brakuje nam mocy, aby stawić opór szatanowi. Dzięki mocy Ducha Świętego potrafimy przeciwstawić się grzechowi i samemu diabłu. Do takiego oporu wzywają lud Boży apostołowie Jakub i Piotr: „Bądźcie więc posłuszni Bogu, przeciwstawiajcie się zaś diabłu, a on ucieknie od was” (Jk 4:7); „Przeciwstawcie się jemu, silni wiarą…” (1 P 5:9).

Szatan nie jest wszechmogący (nie jest też wszechwiedzący ani wszechobecny). Solidnie opierając się na mocy Ewangelii—dokonanym dziele Chrystusa—za pomocą „tarczy wiary” będziemy mogli „gasić ogniste strzały złego” (Ef 6:16).

Ostateczny stan Szatana

Chociaż potrafimy stawić opór diabłu, to nasz opór nie będzie przyczyną jego klęski. Jak się już przekonaliśmy, mimo że Chrystus zadał śmiertelny cios szatanowi na krzyżu, to pozostaje on aktywny, i w swoich ostatnich podrygach szerzy zwiedzenie. Jednakże pozostało mu już niewiele czasu. 

Nadchodzi dzień, kiedy szatan i jego demoniczne hordy nie będą mogli już zaślepiać i zwodzić ludzi. Ap 20:7–10 opisuje, jak szatan pewnego dnia przypuści ostatni swój atak przeciwko Bogu i Jego ludowi. Lecz tym razem podstępy diabła nie zaowocują powszechnym zaślepieniem i grzechem, tylko jego własnym potępieniem: zostanie on „wrzucony do jeziora ognia i siarki”, gdzie będzie męczony „dniem i nocą na wieki wieków” (w. 10).

Każdy człowiek wierzący w Chrystusa już teraz w pewnej mierze odnosi zwycięstwo nad diabłem, ale wówczas nie będą go już osaczać jego podstępne działania. W owym dniu nie będziemy doznawać niczego innego, jak tylko triumfu, żyjąc w towarzystwie Boga i Jego ludu w atmosferze słodkiego zwycięstwa już na zawsze.